میلاد با سعادت علی بن موسی الرضا بر تمامی پیروان قران مبارک باد

     از منابع اسلامى درباره ی امام هشتم (ع ) مى ‏توان نتیجه گرفت که آن حضرت عالم به ما سوى الله، واسطه فیض این عالم ، معدن کلمات پروردگار ، صندوق انوار الهى و خزینه ی علم خداوند متعال است. احتجاجات و مباحثات حضرت رضا (ع) با فرقه ‏هاى مختلف در مجلس مأمون ، مقام علمى آن حضرت را آشکار مى‏کند.

چنانکه بارها مأمون مى‏گفت:

" ما اعلمُ احداً افضل من هذا الرّجل على وَجهِ الارض."

" هیچ کس را در روى زمین داناتر از حضرت رضا نمى ‏دانم. "

مردی که بدون مکتب یک شبه حافظ قران شد

    «انی اخاف علیکم عذاب یوم العظیم.» 

دوشنبه 28/8/86 ساعت 30/19 آمفی تئاتر فارابی

 حدود یک صدسال پیش در روستایی به نام ساروق که آن روزها از دهات بزرگ حومه اراک محسوب می‌شد، واقعه‌ای در اعماق خاموشی روی داد که طی آن جوان پاک نهاد 27ساله‌ای به نام محمدکاظم    کریمی که هنوز به مکتب نرفته بود و به قول خودش ملا ندیده بود، به یک باره حافظ کل قرآن شد. واقعه‌ای که محمدکاظم بعدها سعی در مخفی نگه داشتن آن داشت اما به ضرورتی که پیش آمد آن راز از پرده بیرون افتاد و برای سال‌ها بزرگترین علمای دینی ایران، عراق، کویت و مصر پیرامون آن به بررسی و مطالعه پرداختند و اغلب قریب به اتفاق ایشان بر این معجزه قرآنی مهر تأیید نهادند. آیة الله سیداحمد زنجانی، آیة الله سیدعبدالله شیرازی، آیة الله مرعشی نجفی و آیة الله مکارم شیرازی از جمله این بزرگانند.

تاریخ چشم به راه فاطمه ای دیگر است. انتظار به سر می آید و شمیم دلنوازی، خانه خورشید را فرا میگیرد. خنکای حضور دوباره فاطمه (س) در فضای مدینه جاری می شود و کوثر فاطمی، جوشیدن میگیرد. به کوچه باغهای حرم تو پناه می آورم و در سایه سار ملکوتی آن، نفسی تازه می نمایم. کنار نهر استجابت می نشینم و قطره ای می شوم در آبی زلال اشک های زائرانت. ضریح نورانی ات را در آغوش میگیرم و از بین شبکه های آن، مزار مطهر تو را تماشا می کنم. باورم نمی شود! آیا به این سادگی به زیارت تو آمده ام! تو که زیارتت، همسان زیارت یاس گمشده مدینه است!

     فردا سالروز شهادت امام جعفر صادق علیه السلام است. مکتب تشیع در جهان به عنوان مکتب جعفری شناخته میشود و فقه شیعی به عنوان فقه جعفری نام گرفته است؛ از این رو علاوه بر آنکه امام جعفر صادق علیه السلام یکی از ائمه معصوم شیعه است، جایگاه ویژه ای در مکتب تشیع دارد. بیشترین احادیث و روایات شیعه که مبنای فقه این مذهب را تشکیل داده از آن بزرگوار است زیرا از یکسو ایشان توانستند با عمر طولانی 70 سال این مکتب را پایه گذاری کنند و از سوی دیگر در دوران تغییر خلافت اموی به عباسی زندگی میکردند که درگیری های حکومتی به ایشان فرصت نشر آثار شیعی را داد. اما در نهایت منصور دوانیقی به جایگاه عمیق ایشان در جامعه اسلامی پی برد و در 25 شوال سال 148 قمری آن بزرگوار را به شهادت رساند. شهادت امام اندیشه و بنیانگذار فقه و مکتب جعفری را به ملت بزرگ ایران و علاقمدانش در جهان تسلیت میگویم.

یا من هو الکبیر المتعال
***معارفی برگرفته از قرآن کریم:تفسیر سوره مبارکه حمد***
1)"سخنی پیرامون بسم الله الرحمن الرحیم"
با سلام و تحیت!
از آب حیات بخش وضو ساخته ای،
رو به قبله می ایستی،با کمال ادب و احترام...
می خواهی با منشا هستی سخن بگویی...
دو دست را بالا می آوری تا محاذی گوشها،الله اکبر!
و همین زمان است که عشق آغاز می شود،می توانی در حریم امنش لب بگشایی و هر چه دل تنگت می خواهد بگویی،چراکه او اسمع السامعین است!
اولین کلام:"بسم الله الرحمن الرحیم"
این همان جمله ای است که اهل تسنن آن را جزء هیچ سوره ای نمی دانندو شروع هر سوره را با بسم الله از قبیل شروع هر کار دیگر با بسم الله می شمارند که بسم الله جزء آن کار نیست،و در عمل نیز گاهی سوره ها را بدون بسم الله می خوانند.
تو اما شیعه ای و پیرو خط ائمه اطهار علیهم السلام که به شدت با این مسئله مخالفت دارند،
تا آنجا که فرموده اند:خدای بکشد کسانی را که بزرگترین آیه از آیات قرآن را از قرآن حذف کرده اند.
شاید بپرسی اینکه به بشر دستور داده شده است که کارهایش را به نام خدا بنامد،روی چه انگیزه ای می تواند باشد؟
و در پاسخ می گویم:انسان که احساس فطری از خداوند دارد و او را به عنوان یک موجود قدوس و منبع خیرات می شناسد،
وقتی کارش را به نام او نامید،معنایش این است که در سایه قدس و شرافت و کرامت او،این عمل نیز مقدس گردد.
و چون آغاز کردن به نام کسی مفهومش این است که او را موجودی قدوس و منزه از جمیع نقصها و سرچشمه کمالات دانسته،
و می خواهد که عملش را با انتساب به او برکت بخشد،لذا کارها را به نام هیچکس حتی نام پیغمبر،نمی توان آغاز کرد.
و این است معنی تسبیح نام الله که در اول سوره اعلی به آن دستور داده شده است:
"سبح اسم ربک الاعلی:تسبیح کن نام پروردگار بزرگت را"
دراین باب شاید نقل داستانی از موسی علی نبینا و آله السلام خالی از لطف نباشد:
حضرت موسی را دل درد شدیدی عارض شد.عرض کرد:بارالها!چه باید کرد؟خطاب آمد در بیابان از فلان گیاه تناول کن.او چنین کرد و شفا یافت.
پس از چندی دیگر باز این درد دراو پدید آمد و به سراغ همان گیاه رفت و خورد.ولی سودی نکرد،بلکه دردش را شدت داد!
گفت:خدایا آن بار خوردم شفا یافتم و این بار خوردم بدتر شدم.فرمود:تو بار اول از جانب من و با نام من سراغ آن گیاه شدی و شفا یافتی،
ولی این بار از جانب خودت و بی نام من از آن خوردی که به جای درمان دردزا شد.مگر نمی دانی که دنیا همه زهر و قاتل است و دوای آن نام من؟
*این بار که بسم الله را گفتی،با تمام وجود بگو...
که :قل ان صلاتی و نسکی و محیای و مماتی لله رب العالمین*
یا حق
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
برگرفته از:آشنایی با قرآن شهید مطهری ، نسیم حیات ابو الفضل بهرام پور،تفسیر فخر رازی

حسین کعبه آمال