شهید، نزد همه‏ی جهانیان، مقامی بلند و منزلتی ارجمند دارد. همه کس، شهید را با دیده‏ی احترام می‏نگرد، ولی نزد پیروان قرآن، مقامی بالاتر و منزلتی والاتر دارد. اسلام، در معنای شهید، با اقوام دیگر، اختلاف نظر دارد.

جهانیان، کسی را شهید می‏دانند که خود را فدای جامعه کند. جامعه‏ای که خودش، در آن زندگی می‏کند، خواه کوچک، خواه بزرگ، خواه شهر، خواه روستا، خواه کشور، خواه اقلیم.

شهید، برای سعادت مردم، فداکاری کرده، تا دست ستم‏گری را کوتاه کند. شهید حزبی و مسلکی، هر چند، شهر و کشور، نمی‏شناسد و خود را جهانی می‏داند، ولی هم‏مسلکان را، نزدیک‏تر می‏داند و دگران را بیگانه می‏خواند.

از این سخن، دانسته شد که تمایل شخصی، در قیام شهید ملی و شهید حزبی، تأثیری بسزا دارد و انگیزه‏ی شهید، ملت است و یا حزب. ولی در اسلام، شهید کسی است که در راه خدا، جان فدا کند، قومیت و ملیت و حزب، در آرمان شهید اسلامی، راه ندارد. همه‏ی افراد بشر، نزد او، بندگان خدا هستند، نه بردگان خدا.

این شهید، دوست همه است و سعادت همه کس را طالب. خویش و بیگانه نمی‏شناسد. خصومت و دشمنی با کس ندارد. انتقام در وی راه ندارد. آرمان شهید اسلامی، مقدس‏تر و بالاتر از آرمان شهید ملی و شهید مسلکی است. شهید اسلامی، در سطحی عالی و نامحدود می‏اندیشد و خیرخواه بشر است؛ خواه دشمن، خواه دوست، خواه خویش، خواه بیگانه، او خوش‏بختی بشریت را خواستار است. برای خدا، نه برای بشر، و نه برای خود.